Journey to freedom, jestem na miejscu

Zaczęła się druga część przygody związanej ze słoniami, projekt Journey to freedom. 

W grupie jest 15 osób. Dojechaliśmy na miejsce po 3 godzinach. 

Ostatnią część podróży przebyliśmy autem terenowym. 

Jesteśmy w górach. Internet generalnie nie działa, jeśli działa to tylko czasami i tylko w jednym miejscu na zewnątrz obok pryszniców, jest bardzo wolny. Czyli na przykład maila odczytam ale z pobraniem załącznika czeka odczekać kilka minut jeśli ma się szczęście :) czyli w praktyce nie działa, you know what I mean, w końcu to freedom.

Pod prysznicem oczywiście tylko zimna woda, to chyba jasne :) ale jest czysto, dramatu nie ma.

duzo upraw truskawek. kiedyś w tym miejscu był las ... to się podobno nazywa cywilizacja

Śpimy w dwóch domkach 7 i 8 osób. Wszyscy w jednym pomieszczeniu. Śpimy na matach, pod siatkami przeciwko owadom. Półek i szafek brak. 

To nasze łazieki 

a to kolega z łazienki

W nocy jest bardzo bardzo bardzo mocno zimno. Marznę :( drugą noc będę spać z ręcznikiem na głowie, wiem śmiesznie brzmi ale… chodzi o to aby nie tracić ciepła. Głowa wystaje poza kołdrę (jeszcze nie umiem oddychać pod) zatem nochal, policzki i inne gadżety na pysku mam zimne. Mamy oczywiście kołdry, dość ciepłe ktoś by nawet powiedział, ale dla mnie to za mało. Śpię w getrach i spodniach, do tego koszulka, długi rękaw, kołdra i … nadal marznę :( no nic. … w dzień jest 30 stopni. Myślę że w nocy temperatura spada do … 10 ? poza tym domek jest na wysokich palach a ściany są zbudowane głównie z bambusa i desek mniejszych i większych i między nimi można świat oglądać więc uważam że mogę zaryzykować stwierdzenie że śpimy prawieeeeee na zewnątrz. Elektryka jest. Odnośnie temperatury, ciepła i jego braku, mogłam się lepiej przygotować. Nie pomyślałam, za głupotę się płaci.

Koło naszego domku jest miejsce gdzie się spotykamy i jemy posiłki. Stały dostęp do zimnej czystej wody i gorącej. 

Obok tez jest kuchnia. Niby Jo, nasz opiekun powiedział że kuchnia jest też dla nas ale jak przyszłam pomóc pozmywać naczynia jakoś średnio chętnie przyjęli pomoc. Więcej nie pojawiałam się w tej sprawie.

To Jo:

każdy dzień rozpoczynamy i kończymy ogniskiem, aby się ogrzać

a to kawa która rośnie na naszym terenie, wolontariusze się nią opiekują

A to słonie które tu poznaliśmy. więcej o nich opowiem Wam w następnym poście. 

  

mama z córką 

Słonie wbrew powszechnej opinii bardzo nie lubią wody. zaobserwowałam to również jak przyglądałam się słoniowi który przechodził przez rzekę. Słonik celował w kamienie, przechodził po kamieniach, aby tylko nie dotknąć wody. Za to bardzo lubią babrać się w błocie :) taka warstwa błota to swojego rodzaju ochrona skóry przeciw temperaturze i słońcu. 

to mały Zuki, opowiem Wam o Nim jutro

Różnica między byciem na terenie w Elephant Nature Park a tym projektem jest głównie taka że tu jesteś bliżej natury, praktycznie bez internetu. Wolontariat w porównaniu z Elephant Nature Park jest na poziomie zerowym, czyli nie czuję abym wykonywała jakąkolwiek pracę. Jesteśmy w dużo mniejszej grupie. Tu jest 15 osób a w Elephant Nature Park 4 grupy po 16 – 17 osób plus jednodniowi wolontariusze, dwudniowi itd. Ten aspekt akurat na minus ale o tym napiszę w czasie odpowiednim. Tu jesteśmy na dużo mniejszym terenie, w Elephant Nature Park na znacznie większym co daje (w Elephant Nature Park) większą możliwość przebywania w wybranej przez siebie przestrzeni, na przykład dalej od ludzi :) mogę wybrać na przykład koty, albo psy albo nie-święty spokój. Dalej, słonie z którymi tu przebywamy są pełnosprawne i tworzą rodzinę jednak są tylko pod opieką Elephant Nature Park, nie są przez Elephant Nature Park wykupione. Ich własnością jest wioska obok której mieszkamy. Projekt ma na celu z jednej strony edukację nas pod wieloma względami, nie tylko jeśli chodzi o słonie, aczkolwiek to główny temat, bycie wśród natury itd. A z drugiej strony pokazanie ludziom w wioskach że słonie mogą na siebie zarabiać bez torturowania ich, bez krzywdzenia, bez znęcania się nad nimi, bez kaleczenia ich, bez wpijania haków do ich głów i uszu, bez przywiązywania ich, bez głodzenia, bicia, kopania, strzelania z procy … i tak dalej. Wiecie że słonie mają w trakcie pajaan przywiązywane również trąby do jednego z drzew ? powód jest ...straszny. Wiele słoni w trakcie tortur staje na trąbę chcąc zakończyć w ten sposób życie … i pajaan. Tak. To właśnie druga strona tajskiej turystyki którą nieuświadomieni i co gorsza ci uświadomieni chętnie wykorzystują. Tak, czasami trzeba aby ktoś otworzył oczy ale myślę że dorosły w miarę inteligentny człowiek może się zatrzymać, pomyśleć i dojść do wniosku że słonie nie urodziły się po to aby malować obrazki na ulicach Bangkoku albo robić sztuczki w cyrku albo wozić tyłki ludziom, Albo przebywać w środku miasta i żebrać o banany. Przyglądaliście się kiedyś uszom słoni ? zauważyliście że ona na końcach są poszarpane ? nie …. To nie natura, to człowiek i jego skurwysyństwo. Przyglądnijcie się kiedyś również głowie słonia, okolicom uszu, za uszkami i kostkom. Nie … to nie natura. To blizny po torturach.